Η Ήπειρος απειλείται με περιβαλλοντική καταστροφή.

Σε περιόδους οικονομικών κρίσεων,όπως αυτή που η Ελλάδα διανύει σήμερα, το περιβάλλον περνά σε δεύτερη μοίρα, ενίοτε κ εκχωρείται φθηνά, γιατί υπάρχουν πιο πιεστικές ανάγκες σε ρευστότητα. 

Κι όταν λείπει το χρήμα ,οι κυβερνήσεις το αναζητούν οπουδήποτε-και με οποιοδήποτε κόστος: κεφάλαια που προορίζονται για προγράμματα περιβαλλοντικής προστασίας καταλήγουν αλλού,περιβαλλοντικοί μηχανισμοί “χαλαρώνουν”.τα αναξιοποίητα κοιτάσματα ορυκτών πόρων φαντάζουν ξαφνικά σαν κότα με τα χρυσά αβγά κ η εφαρμοζόμενη μακροοικονο- μική πολιτική αρχίζει να αφήνει βαθύτερο αποτυπώματα στο περιβάλλον.

Είναι πραγματικά αδιανόητο να συζητάει κανείς για εξορύξεις υδρογονανθράκων σε τόπους όπως η Ήπειρος κ το Ιόνιο κ μάλιστα σε πολύτιμες περιοχές όπως το Εθνικό πάρκο Βόρειας Πίνδου ,με τα θαυμάσια τοπία του κ τον φυσικό πλούτο που διαθέτουν.Το αναπτυξιακό πρόγραμμα αυτών των περιοχών θα έπρεπε να στηριχθεί σ΄αυτά τα φυσικά πλεονεκτήματα κ όχι να κινδυνεύσει!

Όταν όλος ο πλανήτης βρίσκεται σε τροχιά απεξάρτησης από τα ορυκτά καύσιμα κ επείγουσας αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής, η επιλογή της Ελλάδας να στραφεί προς υδρογ/θρακες,είναι πολιτικά κοντόφθαλμη κ υπονομεύει κάθε προσπάθεια αλλαγής πορείας προς καθαρή ενέργεια κ πραγματική βιώσιμη ανάπτυξη.