Του Ραφαήλ- Νικόλαου Μπελενιώτη(Μέλος Diem25-MεΡα25, Α.Ο. Ιωαννίνων 1).
Η Λουίζ Μισέλ θα γεννηθεί σαν σήμερα 29 Μαΐου του 1830. Αν και ηγετική φυσιογνωμία του αναρχικού ελευθεριακού κινήματος της Γαλλίας και της Παρισινής Κομμούνας , αν και έχει δώσει το όνομα της σε έναν Γαλλικό σταθμό του Μετρό της Γαλλικής πρωτεύουσας, αν και υπερασπίστηκε με το σώμα και την καραμπίνα της την Παρισινή Κομμούνα του 1871 μέσα στα χαρακώματα μαζί με τους συντρόφους της και στο νεκροταφείο της Μονμάρτης στην διάρκεια της αιματηρής βδομάδας. Παρόλα αυτά είναι από τις λιγότερο αναγνωρισμένες φιγούρες, αντρικές ή γυναικείες, της επαναστατικής Γαλλίας.
Οι μαρτυρίες από συντρόφους της που έζησαν μαζί της την διάρκεια της κομούνας του Παρισιού, κάνουν λόγο για μια δυναμική γυναίκα επαναστάτρια, για μια δεινή ρήτορα που καταχειροκροτούνταν από πλήθη ανδρών και γυναικών. Για μια πραγματική αγωνίστρια που δεν έλειπε καθόλου τόσο από το θεωρητικό όσο και από το πρακτικό κομμάτι της αντίστασης και του αγώνα.
Το καθεστώς των Γαλλικών Βερσαλλιών θα την καταδικάσει έπειτα από την καταστολή της εξέγερσης της κομούνας σε εξορία από τα Γαλλικά εδάφη στην Ωκεανία, μαζί με πλήθος πολιτικών εξόριστων, σοσιαλιστών και αναρχικών. Κατά την εξορία της θα δώσει το είναι της να «δημιουργήσει» μια ανθρώπινη κοινότητα των εξόριστων. Άλλωστε ως γνωστόν και από τους δικούς μας εξόριστους αγωνιστές της εθνικής αντίστασης και του ΚΚΕ στην Μακρόνησο και την Γυάρο οι πολιτικοί εξόριστοι ανά την ιστορία δεν είχαν παρά την συντροφικότητα τους, ο ένας τον άλλον προκειμένου να επιβιώσουν. Θα εναρμονιστεί με την φύση, θα σηκώσει κεφάλια ακόμα και στους τοπικούς φύλακες, θα τους μπει για ακόμα μια φορά στο μάτι. Θα αναπτύξει επίσης σχέσεις με τον Πολ Λαφάργκ ηγετική φυσιογνωμία του σοσιαλιστικού κινήματος της Γαλλίας. Σε ένα γράμμα της στον Πολ, ακόμα εξόριστη, μεταξύ άλλων γράφει :
«Μη λυπάσαι για μένα, είμαι πιο ελεύθερη από πολλούς από εκείνους που περπατούν κάτω από τον ανοικτό ουρανό. Το πνεύμα τους είναι φυλακισμένο, είναι αλυσοδεμένοι από την ιδιοκτησία τους, από τα χρηματικά τους συμφέροντα, τις θλιβερές αναγκαιότητες της ζωής τους. Είναι τόσο απορροφημένοι, που δεν μπορούν να ζήσουν σαν ζωντανά, σκεπτόμενα όντα».
Η Λουίζ κατά την διάρκεια της εξορίας της ήρθε σε επαφή με τους ιθαγενείς Kanaks , τους οποίους διδάσκει γραφή και ανάγνωση, μελετάει και απολαμβάνει τον πολιτισμό τους και την αντίσταση τους ενάντια στην αποικιακή Γαλλία :
«Κατακλύζω τη μοναξιά μου με χιλιάδες μνήμες. Και τους αγαπημένους μου Κανάκ! Πόσο βάρβαροι είναι οι πολιτισμένοι! Έμαθα τη γλώσσα τους, τη μουσική τους, τα τραγούδια τους. Έζησα ανάμεσά τους και με αγάπησαν σαν να ανήκα στη φυλή τους. Ίδρυσα ένα σχολείο και σε ελάχιστο χρόνο είχα διδάξει αυτούς τους μικρούς άγριους να διαβάζουν και να μετρούν, αλλά πρέπει να πω ότι επινόησα μια ειδική μέθοδο για χρήση τους».
Μετά την επιστροφή της στην Γαλλία το 1880 θα γνωρίσει θριαμβευτική υποδοχή από τους Γάλλους συντρόφους και ομοϊδεάτες της. Θα οργώσει τις Γαλλικές πόλεις και την Γαλλική επαρχία και θα προφητεύσει το λαμπρό μέλλον της σοσιαλιστικής επανάστασης και του αναρχικού κόσμου. Πλέον είναι μια αναγνωρισμένη από τον κόσμο, από τα κάτω, επαναστάτρια. Θα υπάρξει μέχρι τον θάνατο της πολυγραφότατη, θα ασχοληθεί με διάφορα λογοτεχνικά είδη, ποίηση, παιδικά παραμύθια, νουβέλες αλλά θα σημειώσει και έντονη πολιτική παραγωγική σκέψη. Οι πύρινοι λόγοι της για την «υπέροχη αυγή της απελευθέρωσης» και για τους βομβιστές αναρχικούς της εποχής της που «σκοτώνουν τέρατα για να ζήσει η ανθρωπότητα» θα μείνουν ανεξίτηλοι. Υπήρξε μια από τις πιο δυναμικές γυναίκες αγωνίστριες .
Σήμερα, που η αθλιότητα των μνημονίων, το σκοτάδι που ξερνάει η κρίση του συστήματος σε κάθε πτυχή της ζωής μας με την φτώχεια, τον φασισμό, τον ρατσισμό και παράλληλα με την πιο στυγνή καταστολή κάθε αντίδρασης και φωνής που πάει κόντρα στην νεοφιλελεύθερη δυστοπία των από πάνω, οφείλουμε να έχουμε στην μνήμη μας αγωνίστριες όπως η Λουίζ Μισέλ, ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ανθρώπου βράχου αμετακίνητου από τον σκοπό του ανεξαρτήτων των περιστάσεων.
Σήμερα, που οι πολιτικές διώξεις και η αυταρχικότητα των κυβερνώντων και του συστήματος έχει φτάσει σε τεράστια ύψη πανευρωπαϊκά, με χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτά του «τεχνοκρατικού» και «αθόρυβου» πραξικοπήματος στην Ιταλία από τον Πρόεδρο της Ιταλίας πριν λίγες μέρες, μια παραλλαγή του δικού μας 2015 «του σύντομου καλοκαιριού της αναρχίας» μας εδώ στην Ελλάδα, βλέπουμε πως οι κυβερνήσεις ανατρέπουν τους λαούς και όχι λαοί της κυβερνήσεις.. Με χαρακτηριστικό παράδειγμα το μένος της καταστολής στην Γαλλία απέναντι στους χιλιάδες διαδηλωτές εργάτες και φοιτητές που διαμαρτύρονταν απέναντι στα νέα μέτρα του Μακρόν. Με όλα αυτά τα παραδείγματα και με την μνήμη της Λουίζ, καλό είναι να έχουμε στο μυαλό μας πόσο εύκολα η δημοκρατία «ξεχνάει» τον εαυτό της και απομακρύνεται από την έννοια που περιγράφει.
Η Λουίζ Μισέλ αυτή η γυναίκα - σύμβολο μας θυμίζει πως κομμάτι όλων των αγώνων του σήμερα για κοινωνική δικαιοσύνη πρέπει να είναι και ο αγώνας για την κοινωνική απελευθέρωση της γυναίκας. Οι γυναίκες με το βάθεμα της πολύπλευρης κρίσης των τελευταίων δέκα χρόνων έχουν επωμιστεί το βάρος του σπιτιού, τις «ελαστικές συνθήκες εργασίας» που έχουν γίνει εφιαλτικές για πολλές γυναίκες εργαζόμενες, αλλά και μια σειρά άλλων αιτημάτων για ζητήματα που πληγώνουν την γυναίκα του σήμερα στους χώρους εργασίας, στον σπίτι και στον δρόμο. Τα αιτήματα του φεμινιστικού κινήματος ζούνε μέσα στην ανάμνηση της Λουίζ από την Γαλλία, την Γερμανία ως και την Ελλάδα σε όλη την Ευρώπη και τον κόσμο. Ας τα φέρουμε ξανά στο προσκήνιο και στον δρόμο.
*Το La Rebelle αποτελεί τη βιογραφική ταινία της Λουίζ Μισέλ, γυναίκας επαναστάτριας που συμμετείχε στην Παρισινή Κομμούνα.Βγήκε το 2009 και αναφέρεται στη ζωή της Λουίζ από τη στιγμή της καταδίκης της και της εξορίας της στην Ωκεανία ως την επιστροφή της στη διδασκαλία όταν έγινε η γενική αμνηστία. Επικεντρώνεται στη σχέση που αναπτύσσει με τους συντρόφους της στη διάρκεια του εγκλεισμού της και στη σχέση με τους ιθαγενείς και τη συμμετοχή της στην αντίστασή τους στην αποικιακή Γαλλία. Η μετάφραση και ο υποτιτλισμός έγινε από την Κατάληψη Σινιάλο τον Μάη του 2014, όπου και προβλήθηκε στο πλαίσιο των γενεθλίων για τα 4 χρόνια της κατάληψης. Μπορείτε να την δείτε παρακάτω απο το κανάλι "Μια Εποχή στην Κόλαση":
Οι μαρτυρίες από συντρόφους της που έζησαν μαζί της την διάρκεια της κομούνας του Παρισιού, κάνουν λόγο για μια δυναμική γυναίκα επαναστάτρια, για μια δεινή ρήτορα που καταχειροκροτούνταν από πλήθη ανδρών και γυναικών. Για μια πραγματική αγωνίστρια που δεν έλειπε καθόλου τόσο από το θεωρητικό όσο και από το πρακτικό κομμάτι της αντίστασης και του αγώνα.
Το καθεστώς των Γαλλικών Βερσαλλιών θα την καταδικάσει έπειτα από την καταστολή της εξέγερσης της κομούνας σε εξορία από τα Γαλλικά εδάφη στην Ωκεανία, μαζί με πλήθος πολιτικών εξόριστων, σοσιαλιστών και αναρχικών. Κατά την εξορία της θα δώσει το είναι της να «δημιουργήσει» μια ανθρώπινη κοινότητα των εξόριστων. Άλλωστε ως γνωστόν και από τους δικούς μας εξόριστους αγωνιστές της εθνικής αντίστασης και του ΚΚΕ στην Μακρόνησο και την Γυάρο οι πολιτικοί εξόριστοι ανά την ιστορία δεν είχαν παρά την συντροφικότητα τους, ο ένας τον άλλον προκειμένου να επιβιώσουν. Θα εναρμονιστεί με την φύση, θα σηκώσει κεφάλια ακόμα και στους τοπικούς φύλακες, θα τους μπει για ακόμα μια φορά στο μάτι. Θα αναπτύξει επίσης σχέσεις με τον Πολ Λαφάργκ ηγετική φυσιογνωμία του σοσιαλιστικού κινήματος της Γαλλίας. Σε ένα γράμμα της στον Πολ, ακόμα εξόριστη, μεταξύ άλλων γράφει :
«Μη λυπάσαι για μένα, είμαι πιο ελεύθερη από πολλούς από εκείνους που περπατούν κάτω από τον ανοικτό ουρανό. Το πνεύμα τους είναι φυλακισμένο, είναι αλυσοδεμένοι από την ιδιοκτησία τους, από τα χρηματικά τους συμφέροντα, τις θλιβερές αναγκαιότητες της ζωής τους. Είναι τόσο απορροφημένοι, που δεν μπορούν να ζήσουν σαν ζωντανά, σκεπτόμενα όντα».
Η Λουίζ κατά την διάρκεια της εξορίας της ήρθε σε επαφή με τους ιθαγενείς Kanaks , τους οποίους διδάσκει γραφή και ανάγνωση, μελετάει και απολαμβάνει τον πολιτισμό τους και την αντίσταση τους ενάντια στην αποικιακή Γαλλία :
«Κατακλύζω τη μοναξιά μου με χιλιάδες μνήμες. Και τους αγαπημένους μου Κανάκ! Πόσο βάρβαροι είναι οι πολιτισμένοι! Έμαθα τη γλώσσα τους, τη μουσική τους, τα τραγούδια τους. Έζησα ανάμεσά τους και με αγάπησαν σαν να ανήκα στη φυλή τους. Ίδρυσα ένα σχολείο και σε ελάχιστο χρόνο είχα διδάξει αυτούς τους μικρούς άγριους να διαβάζουν και να μετρούν, αλλά πρέπει να πω ότι επινόησα μια ειδική μέθοδο για χρήση τους».
Μετά την επιστροφή της στην Γαλλία το 1880 θα γνωρίσει θριαμβευτική υποδοχή από τους Γάλλους συντρόφους και ομοϊδεάτες της. Θα οργώσει τις Γαλλικές πόλεις και την Γαλλική επαρχία και θα προφητεύσει το λαμπρό μέλλον της σοσιαλιστικής επανάστασης και του αναρχικού κόσμου. Πλέον είναι μια αναγνωρισμένη από τον κόσμο, από τα κάτω, επαναστάτρια. Θα υπάρξει μέχρι τον θάνατο της πολυγραφότατη, θα ασχοληθεί με διάφορα λογοτεχνικά είδη, ποίηση, παιδικά παραμύθια, νουβέλες αλλά θα σημειώσει και έντονη πολιτική παραγωγική σκέψη. Οι πύρινοι λόγοι της για την «υπέροχη αυγή της απελευθέρωσης» και για τους βομβιστές αναρχικούς της εποχής της που «σκοτώνουν τέρατα για να ζήσει η ανθρωπότητα» θα μείνουν ανεξίτηλοι. Υπήρξε μια από τις πιο δυναμικές γυναίκες αγωνίστριες .
Σήμερα, που η αθλιότητα των μνημονίων, το σκοτάδι που ξερνάει η κρίση του συστήματος σε κάθε πτυχή της ζωής μας με την φτώχεια, τον φασισμό, τον ρατσισμό και παράλληλα με την πιο στυγνή καταστολή κάθε αντίδρασης και φωνής που πάει κόντρα στην νεοφιλελεύθερη δυστοπία των από πάνω, οφείλουμε να έχουμε στην μνήμη μας αγωνίστριες όπως η Λουίζ Μισέλ, ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ανθρώπου βράχου αμετακίνητου από τον σκοπό του ανεξαρτήτων των περιστάσεων.
Σήμερα, που οι πολιτικές διώξεις και η αυταρχικότητα των κυβερνώντων και του συστήματος έχει φτάσει σε τεράστια ύψη πανευρωπαϊκά, με χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτά του «τεχνοκρατικού» και «αθόρυβου» πραξικοπήματος στην Ιταλία από τον Πρόεδρο της Ιταλίας πριν λίγες μέρες, μια παραλλαγή του δικού μας 2015 «του σύντομου καλοκαιριού της αναρχίας» μας εδώ στην Ελλάδα, βλέπουμε πως οι κυβερνήσεις ανατρέπουν τους λαούς και όχι λαοί της κυβερνήσεις.. Με χαρακτηριστικό παράδειγμα το μένος της καταστολής στην Γαλλία απέναντι στους χιλιάδες διαδηλωτές εργάτες και φοιτητές που διαμαρτύρονταν απέναντι στα νέα μέτρα του Μακρόν. Με όλα αυτά τα παραδείγματα και με την μνήμη της Λουίζ, καλό είναι να έχουμε στο μυαλό μας πόσο εύκολα η δημοκρατία «ξεχνάει» τον εαυτό της και απομακρύνεται από την έννοια που περιγράφει.
Η Λουίζ Μισέλ αυτή η γυναίκα - σύμβολο μας θυμίζει πως κομμάτι όλων των αγώνων του σήμερα για κοινωνική δικαιοσύνη πρέπει να είναι και ο αγώνας για την κοινωνική απελευθέρωση της γυναίκας. Οι γυναίκες με το βάθεμα της πολύπλευρης κρίσης των τελευταίων δέκα χρόνων έχουν επωμιστεί το βάρος του σπιτιού, τις «ελαστικές συνθήκες εργασίας» που έχουν γίνει εφιαλτικές για πολλές γυναίκες εργαζόμενες, αλλά και μια σειρά άλλων αιτημάτων για ζητήματα που πληγώνουν την γυναίκα του σήμερα στους χώρους εργασίας, στον σπίτι και στον δρόμο. Τα αιτήματα του φεμινιστικού κινήματος ζούνε μέσα στην ανάμνηση της Λουίζ από την Γαλλία, την Γερμανία ως και την Ελλάδα σε όλη την Ευρώπη και τον κόσμο. Ας τα φέρουμε ξανά στο προσκήνιο και στον δρόμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου